7. "Rozkochujesz, ranisz.. to wszystko w tak krótkim czasie i teraz mówisz, że kochasz?"

Jane

Odłożyłam szklankę z sokiem pomarańczowym na bordowy blat. Przęłknęłam ślinę i usiadłam na skórzanym krzesełku.

- Flavie. - zwróciłam się do siostry siedzącej obok mnie. - Musimy dzisiaj pójść do domu, jeśli można go tak nazwać i pozabierać parę rzeczy. - oznajmiłam wzdychając.

- Masz rację, tabloidy już się tym zainteresowały i jesteśmy teraz na stronach głównych. - burknęła z niezadowolenia. Ja jestem przyzwyczajona do tego. Będąc jedną z najlepszych tancerek Europy zdarza mi się występować na portalach plotkarskich. Flavie natomiast nigdy nie lubiła blasku fleszy, źle powiedziałam. Kiedyś nie przeszkadzałoby jej to, teraz zmieniła się.

- Pojadę z wami. - do rozmowy wciął się Malik. - Pomogę wam.

- Poradzimy sobie. - odchrząknęłam. Nadal miałam mu za złe wczorajszy incydent.

Przebrałam się w ubrania Waliyah, gdyż wszystkie nasze rzeczy zostały w domu. Pozostało mi poczekać na moją siostrę, która chwilę potem zjawiła się w szarych dresach i zielonkawej bokserce idealnie podkreślającej jej płaski brzuch. - Weź jeszcze bluzę, jest chłodno. - zwróciłam się do niej.

- Trzymaj Flavie. - w wejściu pojawił się Niall ściągając z siebie czerwoną bluzę i podając ją siostrze.

- Dziękuję. - odpowiedziała zakładając na siebie ubranie Horana i obydwie wyszłyśmy z mieszkania państwa Malik. Do domu nie miałyśmy daleko, leżały powiem one na jednej ulicy tyle, że nasz dom był kilka minut dalej. Gdy dotarłyśmy na miejsce ogarnął mnie smutek. Mimo, iż mieszkamy tutaj dopiero dwa lata, pokochałam ten dom. Teraz był on w fatalnym stanie. Na zewnątrz nie było tak źle, w środku jednak pojawiły się liczne zacieki przy suficie, panele namiękły, niektóre nawet się odgięły. Oprócz szkód zalania większość mebli była poprzesuwana, bądź poprzewracana. Na podłodze znajdowały się liczne przedmioty począwszy od zbitych szklanek, skończywszy na kawałkach jedzenia i wymiotach. 

- Boże, co oni zrobili z naszym domem... - powiedziałam sama do siebie zatykając ręką usta. 

- Chodź na górę! - usłyszałam wołanie Flav i pokierowałam się schodami na pierwsze piętro. Następnie weszłam do mojego pokoju. W nim na szczęście nie było większych szkód. Woda tutaj się nie przedostała, meble również znajdowały się na swoim miejscu. Nie licząc pozostałości po imprezie w postaci plastikowych kubków i talerzyków z resztkami jedzenia na biurku i podłodze pokój wyglądał przyzwoicie. Natychmiast wyjęłam dużą walizkę z górnej szafki i spakowałam w nią najpotrzebniejsze rzeczy takie jak kosmetyczka, dokumenty, pieniądze, a resztę zapełniłam ubraniami. - Pomóż mi! - siostra mnie zawołała, a ja wyjeżdżając walizką na korytarz , przeszłam do jej pokoju, który był lekko w gorszym stanie. Również nie był zalany, jednak jedna szafa była kompletnie wywrócona. Pomogłam jej doprowadzić szafę do pionu, a następnie spakować się. Z George było najłatwiej. Różowowłosa nie była jeszcze rozpakowana w dużej części, a pokój, który zajmowała nie był nawet otwarty podczas imprezy.

Wyprowadziłyśmy z domu trzy duże walizki i dwie większe torby. Westchnęłam głęboko i razem z brunetką usiadłyśmy na schodach. Momentalnie na naszej posesji zjawili się paparazzi i media. 

- Jak doprowadziłyście do tego stanu? Gdzie teraz zamierzacie zamieszkać? Czy na imprezie ktoś ucierpiał? - reporterzy zaczęli rzucać pytaniami, a ja zniesmaczona faktem, iż oblegają nas w trudnej dla nas sytuacji skrzywiłam się.

- Nie była to nasza wina, spokojnie mamy mieszkanie zastępcze. I nikt nie ucierpiał, mam nadzieję.. - odpowiedziałam stonowanym głosem. Następnie z tematu zniszczenia domu przeszli do pytań intymnych dla mnie czyli mojego związku z Zaynem. Nie chciałam odpowiadać na te pytania, więc prosiłam ich by się wynieśli, co jednak mogą zrobić dwie młode dziewczyny oblegane przez tłum reporterów i paparazzi? Jakby tego było mało musiała zjawić się policja, spisując dalsze zeznania i sprawdzić stan domu. Na szczęście jedyna kara jaką musimy zapłacić to ta za zakłócanie spokoju i nic więcej, gdyż sytuacja wymknęła się spod kontroli, a wielu przybyłych na tę imprezę nie było zaproszonych. 

- Mówiłam panu już sto razy. Po co miałybyśmy odpompować wodę z basenu do własnego domu?! - moją siostrą targnęły emocje i wręcz nawrzeszczała na policjanta. Złapałam ją za ramię i uśmiechnęłam się.

- Siostra chciała powiedzieć, że było tam ponad tysiąc osób i mógł zrobić to każdy. - wtrąciłam się.

Wyjaśniałyśmy to wszystko jeszcze przez dłuższą chwilę wmawiając facetom w mundurach, że to nie nasza wina. Gdy wkońcu skończyli swoje przemówienia na temat tego jaka dzisiejsza młodzież jest nieodpowiedzialna, umówiłyśmy się na kolejne zeznania na komendzie i pojechałyśmy do domu Malików. 

- Jejku jacy oni są natrętni! - burknęłam opadając na kanapę. Mulat usiadł obok przytulając mnie. - Nie dotykaj mnie! - strąciłam jego rękę z ramienia odsuwając się na drugi koniec sofy.

- Nadal jesteś zła? - spytał zawiedziony, a jego oczy się zaszkliły.

- Jak widzisz.. - syknęłam odwracając wzrok.

- Mówiłem ci.. to ona się do mnie kleiła.. - powiedział ciszej.

- Taa.. jasne i sama na ciebie wpadła. - prychnęłam i zakładając ręce na piersiach przełączyłam na inny kanał.

- To nie ma sensu Jane.. - odezwał się chwilę potem szeptem.

- Słusznie.. - odpowiedziałam lekceważąco i skierowałam się do pokoju Louisa. Gdy położyłam się obok chłopaka, nic nie mówiąc mocno go przytuliłam.

- Co jest? - zapytał rozproszony i ściszył muzykę, która leciała z jego dużej wieży.

- Zayn.. - wyszeptałam, a po moim policzku spłynęła łza, która wsiąknęła w bluzkę bruneta. Tomlinson przytulił mnie jeszcze mocniej i zaczął głaskać po włosach.

- Kochasz go? Prawda? - zadał kolejne pytania ściszając głos.

- No kocham.. - przeciągnęłam i spojrzałam w jego niebieskie tęczówki.

- Więc nie rań siebie, daj mu czas, ale nie rań siebie.. - dodał.

- Tylko ile mam czekać? - wzdychnęłam opierając się o jego tors.

- Tyle ile potrzeba. - odparł głaszcząc mnie po łopatkach.

- Dziękuję.. - przyciągnęłam się bardziej do niego i ścisnęłam jego bluzę. - Kocham cię! - powiedziałam całując jego ciepły polik. - Ale oczywiście po przyjacielsku. - pomachałam mu wskazującym palcem przed nosem i się zaśmiałam.

Harry

Leżałem na łóżku w swoim tymczasowym pokoju. Ślady kaca nadal dawały mi się we znaki jednak już mniej. Reszta oglądała właśnie jakiś film, ale ja nie miałem na to ochoty. Myślami powróciłem do momentu gdy Flavie całowała się z Niallem. Moje serce z powrotem zaczęło boleć, a oczy lekko mi się zaszkliły. Znam ją dopiero od tygodnia, ale nie mogę przestać o niej myśleć. Zawróciła mi w głowie od momentu, gdy ujrzałem ją jako Franka. Duże orzechowe oczy skrywające tajemnice, niewinny uśmiech. Otarłem lekko napuchnięte oczy i głęboko westchnąłem patrząc w sufit. Usłyszałem delikatne pukanie.

- Proszę.. - przeciągnąłem poprawiając się do pozycji siedzącej. W pokoju pojawił się Horan.

- Przyniosłem ci tabletki.. - powiedział podając mi dwie kapsułki i szklankę wody. - Jak się czujesz? - dodał po chwili siadając obok mnie.

- W miarę.. - mówiłem bez jakiegokolwiek przejęcia i włączyłem laptopa kładąc go sobie na kolanach. Spojrzałem na tweeta Liama. Szukał on jakiejś brunetki z imprezy, której nie znał imienia.

- Czy to moje odczucie, czy jesteś obrażony? - blondyn zadał kolejne pytanie.

- Nie.. nie jestem.. - mówiłem zapatrzony w ekran. W ogóle nie zwracałem na Nialla uwagi.. nie chciałem z nim rozmawiać.

- Chodzi ci o ten pocałunek, prawda? - nie dawał mi spokoju. Spojrzałem na niego jak na idiotę. Przecież się mu nie przyznam.. 

- Nie.. skąd ci to niby na myśl przyszło? - spytałem i z powrotem zacząłem przeglądać twittera. - Poprostu źle się czuję, a to chyba normalne po imprezie..

- Ughh.. w każdym bądź razie nie masz za co być zły. - dodał po chwili udając się do wyjścia.

- Nie, wcale.. - powiedziałem zbyt głośno przez co chłopak momentalnie zwrócił się w moją stronę.

- Czyli jednak boli cię ten fakt? - mruknął.

- Może tak, może nie.. - odpowiedziałem obojętnie unikając jego wzroku.

- Styles, określ się.. - powiedział lekko poddenerwowany.

- To moja sprawa.. - odparłem podnosząc leki, które mi przyniósł. - Chyba przyszedłeś dać mi tylko to, więc do widzenia. - syknąłem. Niall bez słowa wyszedł z pokoju zostawiając mnie samego.

Zayn

Wiedziałem, że źle zrobiłem.. tak strasznie ją zraniłem, no ale to nie moja wina, że ta cała Cassie klei się do mnie jak rzep do psiego ogona...

Wstałem z kanapy i poszedłem na górę zobaczyć gdzie pobiegła Jane. Pierwsze co nasunęło mi się na myśl to pokój Lou. Zajrzałem do niego bez pukania i nie myliłem się. Zobaczyłem ich razem.. była w niego wtulona jak małe dziecko.. Co ja jej najlepszego zrobiłem..? Bezdźwięczne zamknąłem drzwi i odnalazłem Flavie.

- Pomóż mi! - podbiegłem do niej składając ręce.

- Ale w czym? - zapytała niczego świadoma podciągając spodnie.

- Na tamtej imprezie przytulała mnie pewna blondynka, Jane uważa, że to ja się na nią rzuciłem i nie chce mi wybaczyć. - powiedziałem na jednym tchu. - Pomóż mi..

- Przeproś, kup kwiaty i będzie po sprawie. - odpowiedziała oglądając swoje paznokcie. Czy ona tak bezstresowo podchodzi do wszystkiego?

- Kwiaty nie wystarczą. - skrzywiłem się. - Potrzeba czegoś więcej.

- Jak przed nią klękniesz to napewno ci wybaczy.. - poklepała mnie po ramieniu uśmiechając się jak głupia.

- Czemu ty do wszystkiego tak lekko podchodzisz? - spytałem.

- Bo mnie Bozia taką stworzyła. - ponownie na jej ustach wymalował się przyjazny uśmiech. Posłałem jej miłe spojrzenie po czym ponownie zapytałem.

- To twoja siostra, musisz wiedzieć co najbardziej ją ucieszy..

- No przecież ci mówię, wiesz, że ona nie potrafi być długo obrażona i świata poza tobą nie widzi.. - powiedziała na odchodne i machając mi zniknęła za drzwiami od jej tymczasowego pokoju.

- Więc Zayn, kupujemy kwiaty. - powiedziałem sam do siebie i wybrałem numer do kwiaciarni. Zamówiłem wielki bukiet czerwonych róż i czekałem, aż je dostarczą. Mam nadzieję, że to coś pomoże..

***

Usłyszałem dzwonek do drzwi i zerwałem się z miejsca podbiegając do nich.

- Dzień dobry! Ktoś tutaj zamawiał kwiaty? - zapytał się mnie wysoki facet z moim zamówieniem.

- Tak ja, ile płacę? - podałem mu żądaną gotówkę i zaprowadziłem do pokoju, w którym miał zostawić róże. Gdy wychodził podziękowałem mu jeszcze i wbiegłem na górę w celu porozmawiania z Jane.

- Co tym razem? - zwróciła się do mnie nawet nie patrząc.

- Chciałem cię jeszcze raz przeprosić.. - klęknąłem przed nią biorąc kwiaty do rąk. - .. i przysięgam, że to ona się na mnie pchała.. - dodałem i czekałem na reakcję Jane. Ta spojrzała na mnie ostrożnie podchodząc bliżej. - Kocham ciebie i tylko ciebie..

- Ja ciebie też.. - położyła dłonie na moich ramionach zatapiając swoje usta w moich. Po krótkiej chwili wstałem i uśmiechnąłem się przytulając dziewczynę.

- Nie potrafisz być długo obrażona. - zaśmiałem się i spojrzałem na dziewczynę, która jeździła palcem po jednym z czerwonych płatków.

- Nie potrafię oprzeć się twoim ustom odkąd poznałam ich smak. - odpowiedziała upajając się wonią kwiatów.

- Wiedziałem, że to one.. przez nie kocha mnie tyle kobiet na świecie. - powiedziałem przejeżdżając po nich opuszkami palców.

- Ahh.. ty i ta twoja skromność.. - brunetka wzdychnęła i wytknęła mi język. - Jak ja wytrzymam bez ciebie u dziadków?

- Pojadę z wami.. znaczy pojedziemy. - przytuliłem ją całując w czubek głowy. - Przecież i tak mamy wolne..

- Serio? Jak długo? - spytała z nadzieją i radością w głosie.

- Menadżer dał nam dwa tygodnie. - skwitowałem i spojrzałem zaciekawiony na kalendarz. Ta z wrażenia zaczęła piszczeć i skakać całując mnie po całej twarzy.

- Chłopcy również jadą? Jejku muszą powiedzieć dziadkom by przygotowali pokoje w pensjonacie.

- Najlepiej by było gdybyśmy wyjechali już jutro. - oznajmiłem siadając na obrotowym krześle.

- W takim razie, zacznijmy się pakować. - rzuciła kładąc się na łóżko.

- To może poczekać do jutra.. - przeciągnąłem pochylając się nad Jane. - Jest wiele innych.. ważniejszych spraw..

Flavie

- Waliyah, jedziesz z nami i koniec .. nie ma ale. - mówiłam do słuchawki. - Dziadkowie dali nam pięć pokoi. Jedziesz i koniec. - postanowiłam po dłuższej rozmowie z ciemnowłosą.

- Niech ci będzie - dziewczyna zgodziła się, a na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

- Kocham cię - odpowiedziałam i rozłączyłam się siadając obok George.

- Mogłabyś przynieść mi coś do picia? - zapytała robiąc słodkie oczka.

- No pewnie, co dokładniej? - spytałam uśmiechając się. Byłam w znakomitym humorze.

- Sok ze świeżych pomarańczy.. - mówiła nadal szczerząc się jak nienormalna. Poszłam do kuchni po to o co poprosiła i podałam jej szklaneczkę w napojem.

- A ty co taka cała w skowronkach? - zadałam jej pytanie siadając obok.

- Nic, poprostu masz bluzkę na lewej stronie. - wskazała palcem na moją górną część garderoby i zaczęła się śmiać. Rzeczywiście, szewki bluzki były bardzo widoczne, ale ja jednak będąc niezbyt rozgarnięta nawet tego nie zauważyłam.

- Wiesz co, zgłodniałam.. - westchnęłam kładąc głowę na oparcie kanapy.

- Ja też.. ale.. - powiedziała i spojrzała niezadowolona na swoją nogę.

- Dobra, dobra. Przygotuję coś. - mruknęłam i pokierowałam się do kuchni. Wchodząc natknęłam się na Horana z kanapkami na talerzyku. Siedział i powoli brał kolejne kęsy. Podeszłam do lodówki i sięgnęłam potrzebne mi rzeczy do przygotowania jedzenia. Zrobiłam tosty z serem i na chwilę przysiadłam się obok Nialla.

- Widzę, że ty jesteś wiecznie głodny. - zaśmiałam się pod nosem.

- Przeszkadza? - burknął i przyciągnął swoją rzecz bliżej siebie.

- Ymm.. nie. - odpowiedziałam smutniejąc na twarzy. - Przepraszam, że ci w ogóle zabrałam te kilka sekund. - dodałam i chwytając swój talerzyk tostów pokierowałam się do salonu.

- Przepraszam.. - usłyszałam za dobą i raptownie się obróciłam widząc zmartwioną twarz blondyna.- Mam gorszy dzień i tyle...

- Ale to do ciebie nie podobne, wyjdź na spacer, zabaw się. - uśmiechnęłam się do niego.

- Wystarczyłoby, żeby George zniknęła. - prychnął popijając kakao.

- A, więc to tutaj tkwi problem. - pokiwałam głową.

- Tak.. i nie wyjdę stąd dopóki ona będzie tam siedzieć. - naburmuszył się, a ja z powrotem usiadłam na krześle.

- Zakochałeś się. - powiedziałam cicho. Wybałuszył oczy i cały poczerwieniał..

- Czy ciebie porąbało?! - wkurzył się. - W niej?!

- Kogo chcesz oszukać, mnie czy siebie? - spytałam mrużąc oczy. - Zakochałeś się...

- Taa.. a ty w Harrym. - przysunął się bliżej mnie patrząc prosto w oczy.

- Nie .. - moje oczy się zaszkliły. - Chciałabym ..

- A jednak.. - przeciągnął i wstał, aby oprzeć się o blat.

- Nie kocham go, nie czuję wewnętrznego ciepła, gdy stoję obok niego, nie myślę o nim kiedy kładę się spać. Nie pożądam jego zapachu i ust, rozumiesz? Ja go nie kocham, chciałabym, ale nie umiem.. - wydukałam, jednak słowa, które wypowiedziałam mnie zabolały. Chłopak nic nie odpowiedział tylko mnie przytulił.

- Ja też kocham George, ale ona... - przeciągnął owiewając moją szyję swoim przyjemnym, ciepłym oddechem.

- Niall czy ty mnie słuchasz? - mruknęłam, odchodząc od niego.

- Cały czas. - odpowiedział i spojrzał na mnie swoimi błękitnymi tęczówkami.

- Więc o czym mówię? - spytałam go odwracając wzrok.

- O Harrym... - przyłożył wskazujący palec do podbródka intensywnie myśląc.

- Tak, o Harrym, a co powiedziałam? - zadałam kolejne pytanie mrużąc oczy.

- No, że go kochasz.. - odpowiedział ponownie pogrążając się w myślach.

- Jasne, słuchasz mnie.. - bąknęłam odwracając się. - Powiedziałam, że jest właśnie na odwrót. Dziękuję Niall.. - rzuciłam na odchodne i skierowałam się do salonu.

- Wiesz może gdzie jest ten przygłup? - różowowłosa spytała się mnie, gdy usiadłam wygodnie na fotelu.

- Jest w kuchni. - rzuciłam bez emocji i położyłam tosty na stoliku, odechciało mi się jeść chyba pierwszy raz w życiu. - A po co ci to wiedzieć? - dopowiedziałam przełączając na kolejny kanał telewizyjny.

- Bo mam do niego sprawę. - powiedziała tak jakby sama do siebie, gdyż udawałam, że nie słyszę. Zauważyłam tylko, że chwyta kule i powoli podskakując kieruje się w obranym przez siebie kierunku. Wzruszyłam ramionami i przeszłam na kanapę kładąc się na nią i przymykając oczy.

George

Chciałam porozmawiać z Horanem, bo pewna sprawa nie dawała mi spokoju. Przekroczyłam próg, a Niall gdy tylko mnie zobaczył usiadł udając, że pochłonęła go gazeta.

- Niall.. - powiedziałam odkładając kule na bok, aby spokojnie usiąść koło niego.

- Nie mam ochoty z tobą rozmawiać - odchrząknął beznamiętnie nawet na mnie nie patrząc.

- Proszę.. - złapałam jego rękę, jednak ten szybko ją wyrwał groźnie na mnie patrząc.

- Zostaw mnie! - podniósł głos. - Nie bawię się w twoje gierki. - dodał po krótkiej chwili.

- Ale ja w nic nie gram, tylko chciałam się o coś zapytać.. - prosiłam dalej łapiąc rękaw jego bluzy.

- Spytaj, odpowiem i zostawisz mnie w spokoju. - powiedział ciszej. - Zrozumiano?

- Czy to co mówiłeś Flavie to prawda? - zapytałam patrząc na jego zdenerwowany wyraz twarzy. - Czy ty mnie kochasz?

- To nieistotne. - blondyn odwrócił wzrok.

- Właśnie, że istotne. - obróciłam jego głowę dłońmi w swoją stronę. Ten nie czekając na nic pocałował mnie najgoręcej jak tylko umiał. Wpił swoje ciepłe wargi łapiąc moje ręce, napierał swoim językiem na mój w taki sposób by toczyły między sobą walkę. Chwilę potem odsunął się ode mnie wypuszczając mnie tym samym z uścisku.

- Co czułaś? - spytał, ja jednak nie potrafiłam na nic odpowiedzieć. - No właśnie, dlatego to nieistotne. - odrzekł i zniknął z kuchni. Po moich policzkach poleciały gorzkie łzy, którym dałam powoli i bezkarnie skapywać na stół. Co ja najlepszego wyprawiam?! Przecież nie chce nikogo ranić.. nie mam pojęcia co się ze mną dzieje.. 

Harry

Do mojego pokoju wpadł przygnębiony Niall. Taki obraz rzadko się zdarza.  Zwykle to ja jestem ten pogrążony w myślach.

- Co jest? - spytałem go zamykając laptopa

- Mogę tu posiedzieć? - zadał pytanie i nie czekając na moją odpowiedz rozsiadł się wygodnie na krześle.

- Nie mów, że masz gorzej ode mnie.. - mruknąłem patrząc w sufit.

- Mam.. - przeciągnął tępo wpatrując się w kropelki deszczu, które spływały po oknie.

- Do prawdy? Kochasz kogoś, kogo całuje twój przyjaciel? - powiedziałem ironicznie opierając się o poduszki.

- Ty dalej swoje? - westchnął tym razem spoglądając na swój telefon

- Nie mam ci za złe, zastanawiam się tylko czemu Flavie woli ciebie skoro to nie ty się o nią starasz. - dopowiedziałem przecierając oczy.

- Pytasz się mnie jakbym był babą.. - prychnął przejeżdżając palcem po ekranie. - Może nie jesteś w jej typie..

- Powiedz mi, co ty takiego robisz, że gdy na ciebie patrzy jej oczy zamieniają się w dwa płomyki, a usta delikatnie rozchylają się z poddenerwowania? - spytałem cicho.

- Harry... skąd ja mam to wiedzieć.. mam inne problemy niż to co powoduje u Flavie, że na mój widok się ślini.. - powiedział bez przejęcia odpisując na twitterze.

- W takim razie po co ją do cholery pocałowałeś? - uniosłem lekko głos. - Odpowiedz, a dam ci spokój i przejdziemy do tematu który cię interesuje.

- Byłem pijany i tyle.. - burknął nie interesując się niczym co go otaczało. Musiał się czymś naprawdę przejąć. Tylko czym?

- Okej .. - mruknąłem niezadowolony. - A co się stało, że jesteś w takim, a nie innym nastroju?

- Domyśl się.. powód siedzi na dole z nogą w gipsie.. - powiedział i podszedł do komody sięgając zdjęcie z X-factora.

- Odrzuciła cię? - spytałem choć ty było oczywiste.

- Nie.. - takiej odpowiedzi się nie spodziewałem. - ..to ja mam jej dość..

- Rozumiem .. - powiedziałem sam do siebie mimo, iż nie do końca pojmowałam. -Może wyjdziemy gdzieś? Tak jak za starych, dobrych czasów?

- Z chęcią.. tylko nie wiem czy czasami nie spotkamy jej na dole.. - mówił, a ja założyłem bluzę i chwyciłem ciemne pilotki.

- To pokażesz jej jak bardzo jesteś zajebisty, uśmiechniesz się i wyjdziesz. - puściłem mu oczko. - Nie daj się prosić!

- No dobra.. - pociągnąłem go za sobą i chwile potem znaleźliśmy się na korytarzu zakładając buty.

- A wy gdzie? - usłyszałem czyiś głos i podniosłem głowę, aby zobaczyć kto to. Poprostu pięknie.. George...

- Przejść się. - rzuciłem chłodno i popchnąłem Horana w kierunku drzwi. - Wrócimy pewnie w środku nocy, więc nie musicie czekać z kolacją. - dopowiedziałem po chwili.

- Zaczekaj! - chwyciła Nialla za rękaw i przyciągnęła bliżej siebie. Szepnęła mu coś na ucho po czym raptownie pocałowała. Wybałuszyłem oczy i patrzyłem na tę scenkę z niedowierzaniem. Przyjaciel nie czekał długo i mocno odepchnął ją od siebie.

- Zostaw mnie ździro! - krzyknął i szybko wyszedł na zewnątrz.

- Ale jest bezpośredni. - wypaliłem przechodząc obok niej, nadal dziwiąc się zaistniałemu wydarzeniu. Niall nigdy się tak nie zachowywał..

- Nie wracaj! - powiedziała za nim i pobiegła z płaczem na górę do pokoju. Wyszedłem przed dom i podszedłem do blondyna.

- No, no, rzeczywiście bierzesz się w garść. - poklepałem go po ramieniu i przygryzłem wargę.

- Skończ! - burknął i przyspieszył kroku.

- Dobra, dobra.. - mruknąłem doganiając go.

- Teraz jestem wolny, mogę robić co chcę. - powiedział chwilę potem. Gościu cały czas byłeś wolny .. - Flavie czy Rose oto jest pytanie. - dodał po chwili.

- Niall.. mało ci? - spytałem go chcąc uniknąć tematu brunetki.

- Obydwie są kuszące, nieprawdaż? - dalej ciągnął. - Rose jest świetna i kochana, ale Flave świetnie całuje i jest śliczna..

- Ooo.. zobacz bar, wchodzimy? - wskazałem na budynek nie rozwijając tematu o dziewczynach.

- Jasne, ale nadal mam dylemat. Która będzie lepsza, hmm..? - przyjął pozę myśliciela robiąc dalej swoje.

- Żadna.. - odpowiedziałem beznamiętnie.

- Pozostanę jednak przy Flavie, świetnie całuje. - powtórzył po raz kolejny. Doskonale wiedział, że dołuje mnie tym i ciągnął ten temat dalej.

Jane

Zayn zakładał koszulkę uśmiechając się przy tym do mnie. Odpowiedziałam mu tym samym i wyciągnęłam spod łóżka dosyć dużą, szarą walizkę. 

- Może byś mi pomógł? - zapytałam, ponieważ nie mogłam uporać się z wyciągnięciem drugiej.

- Ahh.. te kobiety.. - westchnął. - ..rano przyszłaś z walizkami, a teraz jeszcze będziesz nadal je pakowała..

- Och przepraszam pana bardzo, ale chcę spakować twoje rzeczy.. - zmroziłam go wzrokiem.

- Aa... - odpowiedział krótko i otworzył szafę krzywiąc się niesamowicie. - Bo widzisz.. to może zająć trochę..

- Dlatego chcę zacząć już teraz.. ciołku.. - zaśmiałam się widząc jego zakłopotaną minę. Chłopak zaczął wyjmować stosy ubrań co chwila wkładając coś do walizki, a zaraz potem wyjmując. - Zdecyduj się wkońcu co zabierasz.. - stanęłam nad nim i przypatrywałam się jego rękom, które były dosłownie wszędzie. Z kim ja jestem? Gorzej niż baba..

- Nie będę wyglądał jak wieśniak. - prychnął i znowu wyjął parę rzeczy z walizki, zastępując je innymi.

- Przypomnę ci, że to pensjonat wypoczynkowy, a nie uroczysta gala. - potrząsnęłam głową kucając przy nim. - A do tego to my tam nie będziemy chodzić po restauracjach, tylko jeździć konno i chodzić na pikniki, więc weź mnie nie wnerwiaj i wybieraj to co masz wziąć. - włożyłam wszystko i siadając na niej próbowałam zapiąć zamek, który na przekór mi co chwila się zacinał.

- A będziesz mnie kochała nawet, gdy będę wyglądał jak menel? - spytał całkiem poważnie.

- Będę, tylko pomóż mi to zasunąć.. - odpowiedziałam mu i dałam mu buziaka na zachętę.

- A będziesz mnie kochała nawet jeśli nie będę już sławny? - zadał kolejne pytanie.

- Tak, będę.. - odparłam patrząc w jego czekoladowe tęczówki. - ..kocham cię za to jaki jesteś, a nie kim jesteś..

- A gdybym był chory? - złapał mnie w pasie.

- Zależy na co.. - przeciągnęłam zamyślając się na chwilę.

- Gdybym miał białaczkę, albo gdybym nie mógł chodzić. Nadal byś mnie kochała?

- Tak. - odpowiedziałam bez wahania i pocałowałam jego idealne, ciepłe wargi, w których mogłabym się zatracić na wieczność.

- A gdybym nie mógł mieć dzieci? - zadał już czwarte pytanie.

- Po co zadajesz te wszystkie pytania? - spytałam delikatnie się odsuwając.

- Bo boję się, że kiedyś mnie opuścisz i stracę najważniejszą osobę w życiu.. - zwrócił wzrok tępo w podłogę.

- Nigdy cię nie zostawię. - podniosłam jego podbródek i spojrzałam w oczy, po czym namiętnie wpiłam się w jego usta obejmując jego szyję. Ten zaczął się siłować z moim językiem powodując przy tym miłe dreszcze rozchodzące się po całym moim ciele. Całując się z Mulatem poczułam, że coś ociera się o moją nogę. Z początku myślałam, że to dłoń Zayna, jednak spoglądając w tą stronę zobaczyłam Abby. Odkleiłam się od Zayna i pogłaskałam małą, która nadal była różowa.

- Musiałaś? - chłopak zwrócił się do kotki zbliżając się do jej pyszczka. - Miało być tak fajnie..

- Musiała.. - zaśmiałam się pod nosem. - Fajnie to będzie jak wreszcie zasuniemy te walizki.

- No dobra.. ale potem nagroda? - zgodził się i znacząco pokazywał na łóżko.

- Potem to ja się wykąpie i przygotuję kolację. - pstryknęłam go w nos i pokazałam mu język.

- To nie fair.. a po za tym to oni sami poradzą sobie ze zrobieniem paru kanapek.. przecież jest Liam. - zrobił maślane oczka gładząc moją dłoń.

- Masz racje. - uśmiechnęłam się znacząco. - Będę mogła się wcześniej położyć spać.

- Okej jak wolisz, tylko, żebyś mnie w nocy nie zaczepiała.. - powiedział i udając obrażonego wyszedł z pokoju. Zaśmiałam się pod nosem, po czym zeszłam na dół.

- No nie obrażaj się już.. - pociągnęłam go za tył bluzki, jednak on nawet na mnie nie spojrzał.

- Ojej, jakaś niewidzialna siła ciągnie mnie TERAZ do pokoju i chce zrzucić ze mnie ubrania, ojej. - odeszłam na kilka kroków udając zdziwienie. Zauważyłam, że chłopak się śmieje, więc nie czekając uderzyłam go w plecy..

- Śpisz dzisiaj na kanapie. - powiedziałam poważnie odwracając się na pięcie, ale oczywiście Zayn nie mógł mi odpuścić i chwycił mój nadgarstek.

- Ojej jakaś niewidzialna siła kazała mi cię złapać za rękę i zaciągnąć do sypialni, ojej. - udał ton mojego głosu.

- Przestań, bo za chwilę zarobisz i nie będzie ci tak wesoło.. - naburmuszyłam się wyrywając dłoń z jego uścisku.

- Przepraszam.. - objął mnie w tali i pocałował czule w szyję. - Coś tutaj cicho, nie uważasz? - spytał rozglądając się po domu.

- I bardzo dobrze, jeszcze ciebie mogło by tu nie być. - wkurzyłam się i nagle zostałam przerzucona przez jego plecy. - Puść mnie idioto!

- Nie. - odpowiedział krótko niosąc mnie na górę.

- Przesadzasz! - pisnęłam i w bardzo krótkim czasie znalazłam się z powrotem w pokoju Malika.

- Ja tylko zabieram co moje. - uśmiechnął się zamykając drzwi na klucz i wkładając sobie ów klucz w bokserki. - Oj coś tu posiedzisz...

- Ja rozumiem, że Harry jest niewyżyty seksualnie, ale ty? - zaśmiałam się, a chłopak nachylił się nade mną.

- Od razu niewyżyty.. - mruknął krzywiąc się. - A Harry to inna historia, aż się dziwię, że wytrzymuje, bo nie zaliczył nikogo odkąd poznał Flavie, boję się o niego.

- Może się ustatkuje wkońcu.. - powiedziałam bawiąc się wisiorkiem.

- Wątpię. - fuknął i usiadł pod drzwiami.

- No i po co mnie tu zamknąłeś? - spytałam sprawdzając facebooka na telefonie. - Po to, żeby siedzieć pod drzwiami?

- Poczekam.. - mruknął . - ..wcale nie jestem niewyżyty seksualnie. Będę spał pod drzwiami, albo w szafie, albo pod biurkiem.. - zaczął wyliczać. - ..jest tyle miejsc...

- No to rzeczywiście wygodne miejsca sobie wybrałeś.. nie powiem.. - śmiałam się z niego rozglądając się po pomieszczeniu.

- Dobranoc. - powiedział i zaczął zrzucać z siebie ubrania, tak, że pozostał w samych bokserkach. Następnie ułożył się pod drzwiami i zamknął oczy. Myślałam, że żartował.. 

- Nie przesadzaj i chodź do łóżka.. - dotknęłam jego nagie plecy i przejechałam po nich opuszkami palców. Chłopak jednak nie drgnął i udawał że pochrapuje. - Wiem, że udajesz, wstawaj.. - szepnęłam mu wprost do ucha.

- No dobra.. - mruknął zadowolony i powędrował na łóżko. Podchodząc do niego pokręciłam głową z dezaprobatą i niespodziewanie zostałam pociągnięta tak, że wylądowałam na klatce piersiowej Zayna. Pocałowałam go czule w czoło i wytknęłam mu język.

- Dobranoc. - puściłam oczko śmiejąc się przy tym z jego zawiedzionej miny. Odwróciłam się na drugi bok i próbowałam zasnąć, ale ciemnooki co chwilę musiał mi w tym przeszkadzać swoimi ciepłymi palcami, które wędrowały po moich plecach od góry do dołu.

- Nie dasz mi dzisiaj spokoju nie? - zapytałam przekręcając się w stronę Zayna.

- Nie. - uśmiechnął się uroczo i pocałował mnie szyję. Wstałam zmierzając w stronę łazienki i ignorując jego nawoływanie za mną. Zamknęłam się w niej i spojrzałam w lustro patrząc w swoje odbicie. Przemyłam dokładnie swoją twarz letnią wodą i westchnęłam głęboko.

- Jesteś najszczęśliwszą dziewczyną na świecie.. - powiedziałam sama do siebie patrząc w odbicie moich czekoladowych oczu. Zaczęłam zastanawiać się nad ostatnimi wydarzeniami, począwszy od przyjazdu George, który okazał się być nietrafny dla Horana, po mój związek z oto tym chłopakiem za ścianą. Naprawdę dużo się wydarzyło.. mam tylko nadzieję, że wszyscy będą się jakoś zachowywać u dziadków.. Zmyłam dokładnie makijaż i weszłam pod prysznic odkręcając kurek. Miłe, ciepłe strugi wody płynęły po moim ciele. Następnie myślami zawędrowałam do związku Harryego i Flavie, jeśli można to tak nazwać. To było bardzo widoczne, w jaki sposób Harry patrzy na moją siostrę, a ta nie potrafi odpowiedzieć tym samym. Z całego serca kibicowałam loczkowi. A George? Nawet nie wiem co robi teraz. Ostatnimi czasy jej ulubionym zajęciem jest mącenie w głowie blondyna. Wzięłam głęboki oddech i zmrużyłam delikatnie oczy.

Wychodząc związałam włosy w kitkę i popatrzyłam na miejsce gdzie wcześniej leżałam.

- Dalej nie chce ci się spać? - zapytałam widząc Mulata robiącego coś w laptopie.

- Patrz.. - odwrócił go w moją stroną ukazując mi tym samym zdjęcie z imprezy przedstawiające Nialla całującego się z George.

- Co?! - wydarłam się, ale szybko przykryłam usta dłonią. - Kto wstawił te zdjęcia?!

- Wiesz, osób było z kilka set.. - mruknął patrząc na moją zdenerwowaną minę. Co prawda na zdjęciu nie było widać jej twarzy, ale poznać ją było można po kolorze włosów.

- Pięknie, poprostu genialne.. - wywijałam rękoma i usiadłam bliżej chłopaka. - Są jeszcze jakieś? - Zayn pokazał mi całą galerię, zaklęłam pod nosem.

- To jeszcze nie koniec. - odrzekł. - Jest jeszcze adnotacja.

- Przeczytaj. - zarządziłam i wbiłam wzrok w ekran.

- Niall Horan, członek zespołu One Direction został przyłapany na pikantnym pocałunku z tajemniczą dziewczyną o różowych włosach. Ponoć para wyglądała na zakochaną, możemy więc przypuszczać iż są razem. Niedługo damy wam informacje na temat nieznajomej dziewczyny. - przeczytał uważnie.

- Te hieny nie mają nic innego do roboty! - wkurzyłam się i zaczęłam chodzić zdenerwowana po pokoju. - Mam tylko nadzieję, że Niall nie będzie miał przez nią kłopotów.

- Znając życie, będzie miał na głowie nie tylko rozpłakane fanki, ale i również paparazzi, które już pewnie czają się przed domem, że nie wspomnę o naszym menadżerze. - pokiwał głową ukazując zmartwienie.

- No właśnie, dzwonił? - spytałam i usłyszałam jak ktoś dosyć głośno wchodzi po schodach rozmawiając przez telefon.

- No pewnie tak. - odpowiedział mi Zayn. - Idziemy spać? - mruknął przyciągając moje ciało do nagiego torsu.

- Czy ty chociaż na chwilę możesz zapomnieć o seksie i pomyśleć o kłopotach w jakie nas ta impreza wpakowała?! - powiedziałam prosto i odsunęłam się od niego.

- Nie uśmiecha mi się martwić o coś, co nie jest moją winą o północy, dobranoc. - odchrząknął urażony i rzucając się z powrotem na pościel przykleił twarz do poduszki.

- Jak chcesz, tylko pamiętaj, dzisiaj śpisz sam. - trzasnęłam drzwiami i wpadłam na blondyna, którego twarz wyrażała nieokreślone emocje. Pewnie ich menadżer dzwonił..

- Co jest? Wróciłeś już z przechadzki z Hazzą? - spytałam kładąc dłoń na ramieniu chłopaka.

- Gdzie jest ta suka?! - podniósł głos strącając moją rękę i zmierzając wzdłuż korytarza.

- Boże.. - powiedziałam krótko wybałuszając oczy ze zdziwienia. - Cieszę się, że porozmawialiśmy.. - powiedziałam sama do siebie, patrząc jak chłopak wchodzi do tymczasowego pokoju George. No to atrakcje na ten wieczór mam zapewnione.. 

- Co ty sobie wyobrażasz?! - Irlandczyk wrzeszczał na moją przyjaciółkę, która zakryła się poduszką. Obserwowałam całą tę sytuację stojąc w progu.

- O co ci chodzi? - powiedziała zachrypniętym głosem, widocznie płakała.

- O co mi chodzi?! O to zdjęcie! - krzyknął rzucając w nią telefonem. Nie mogłam na to pozwolić i szybko podbiegłam do różowowłosej przytulając ją do siebie z całej siły.

- Niall zejdź z niej. - skierowałam prośbę jego kierunku. - Przestań!

- Nie! Mam ją w dupie! Ma to odkręcić i tyle! - warknął podchodząc do nas bliżej i podnosząc rękę.

- Ty wcale nie byłeś mi dłużny! - różowowłosa uniosła głos. Dawno nie widziałam jej w takim stanie...

- Byłem pijany! - syknął podchodząc do okna.

- Świetnie.. - mruknęła pod nosem. - Myślałam, że coś czujesz. - dodała po chwili. Nic z tego nie rozumiałam..

- To wy się kochacie czy nie? - zadałam pytanie przerzucając wzrok z jednego na drugiego.

- Nie! - odpowiedział mi Niall, jednak George myślała inaczej.

- Tak! - dopowiedziała i znowu zakryła twarz.

- W co ty grasz? - blondyn zwrócił się do dziewczyny. - Rozkochujesz, ranisz.. to wszystko w tak krótkim czasie i teraz mówisz, że kochasz? - uniósł głos z wyrzutem w głosie. - Jesteś zwykłą dziwką, nikim więcej. - dodał uderzając pięścią w ścianę, po czym wybiegł z pokoju.

- Matko, George nie mów że się.. - przytuliłam roztrzęsioną przyjaciółkę.

- Nie, nie robiłam tego z nim.. - płakała, a ja starałam się ją uspokoić. - ..ale chciałam..

- Kochanie.. - pogłaskałam ją po głowie. - Będzie dobrze..

- Wątpię.. - przeciągnęła łkając i spojrzała na swoje walizki. - Lepiej było by gdybym wyjechała..

- Nie! - powiedziałam stanowczo. - Jesteś George, ta zajebista! - spojrzałam w jej zalane łzami oczy. - Dasz radę!

- Nie rozumiesz, że teraz cały świat będzie o tym trąbił, a ludzie uznają, że nadaję się tylko do domu publicznego.. - ścisnęła pościel w pięści. - Co ja ze sobą zrobiłam...

- Spójrz na mnie. - uniosłam jej podbródek. - Nigdy nie obchodziło cię co o tobie pomyślą, jesteś świetna taka jaka jesteś, rozumiesz? - zwróciłam się do niej. - Nie pozwól by uczucie do Nialla cię zniszczyło..

- Taa.. tobie to łatwo mówić.. masz kochającego cię chłopaka. - powiedziała ocierając łzy.

- Ty też możesz takiego mieć.. - szepnęłam. - Możesz mieć kogo tylko zechcesz, niepotrzebny ci ten Horan. - pocałowałam ją w czoło i przytuliłam do siebie.

- Spróbuje z nim później pogadać. - spojrzała na zegar. - Słyszałam jak trzaskałaś drzwiami, coś się stało?

- Nic ważnego, wiesz takie głupie sprawy - uśmiechnęłam się do niej. Nie miałam zamiaru okładać George dodatkowymi zmartwieniami.

Niall

Ulotniłem się z pokoju, w którym znajdowała się George i usiadłem pod ścianą w kuchni. Dając upust łzom przygryzałem wargi do krwi. Obiecałem sobie przecież, że dam sobie spokój z różowowłosą, tymczasem ta wyznaje mi miłość.. Zacząłem jak oszalały walić pięściami w podłogę. W dodatku menadżer jest na mnie wkurzony, bo zdjęcia pocałunku z George nie są pozytywne w obecnym momencie i może się to źle odbić na zespole. Usłyszałem znajome kroki zmierzające w moim kierunku.

- Przepraszam.. - powiedziała na samym wejściu, a ja myślałem, że zaraz wyżyję się na niej.

- Zjawiasz się w moim życiu, wywracasz je do góry nogami i na koniec przepraszasz, bo zrobiłaś z siebie kurwę? - zadrwiłem z dziewczyny stojącej nade mną.

- Zrozum, że nigdy taka nie byłam.. - kucnęła naprzeciwko, a ja omijałem jej spojrzenie.

- Nie obchodzi mnie jaka byłaś, zraniłaś mnie, chociaż nic ci takiego nie wyrządziłem! - mówiłem z pogardą w głosie.

- Niall posłuchaj mnie..

- Nie! - przerwałem jej. - To ty mnie posłuchaj, nie pozwolę by taka dziewczyna jak ty zrobiła syf z mojego życia! - uniosłem głos powstrzymując łzy.

- Niall, ale ja cię kocham.. - powiedziała złączając nasze usta w pocałunku. Po moich policzkach spływały jej łzy, które chwilę potem zmieszały się z moimi. Niall ogarnij się.. Odskoczyłem jak poparzony od dziewczyny.

- Będziesz musiała o tym zapomnieć, nie bawię się w żadną grę. - odpowiedziałem poddenerwowany.

- Jeśli nic nie czujesz, czemu płaczesz?

- Nie wiem.. - wytarłem poliki, a ona znowu przysunęła się na niebezpieczną odległość. - Wolę jak mnie wyzywasz i poniewierasz, niż płaczesz. - szepnąłem i podniosłem się z podłogi.

- Jednak ci na mnie zależy.. - odpowiedziała półszeptem i uniosła głowę opierając się o ścianę. W tym momencie zaczął dzwonić mi telefon, a na ekranie ukazała się miniaturka Rose.

- Słucham Rose, coś się stało? - spytałem ocierając zapłakane oczy.

- Mógłbyś przyjechać do mnie do hotelu? Źle się czuję.. - usłyszałem jak kaszle.

- Jasne. - odpowiedziałem patrząc na zegarek wskazujący godzinę pierwszą w nocy. - Podaj adres, a przyjadę. - dopowiedziałem, a dziewczyna zgodnie z moją prośbą powiedziała mi gdzie się obecnie znajduje. Kończąc rozmowę popatrzyłem na George, której makijaż dosłownie rozpływał się na twarzy.

- Zapomnij o mnie i o wczorajszej nocy. - zwróciłem się do niej i wyszedłem z domu zostawiając ją w kuchni samą.

Po wezwaniu taksówki podjechałem pod wyznaczony hotel, a gdy podałem potrzebne informacje o sobie w recepcji poszedłem do pokoju, w którym była zameldowana Rose.

- Jak dobrze cię widzieć. - szatynka rzuciła mi się szyję. - Płakałeś? - spytała odsuwając się ode mnie.

- Na dworze jest zimno, wiatr zaszklił mi oczy. - skłamałem.

- Yhm.. chcesz coś do picia? - zadała pytanie łapiąc się futryny od drzwi do kuchni.

- Ty kładź się do łóżka, a ja przyszykuję dla nas herbatę. - zarządziłem wymijając ją. - Kiedy wreszcie nauczysz się, że czasem trzeba polegać na innych? - spytałem, gdy zrobiłem coś ciepłego i podając jej kubek usiadłem na rogu łóżka.

- Jak dobrze, że mam ciebie. - wytknęła mi język i razem okryliśmy się kocem.

- Oczywiście, że masz. - powiedziałem ciszej. - Nie pamiętasz jak obiecałem ci, że choćby nie wiem co to zawsze będę na twoje skinienie? - zadałem kolejne pytanie spoglądając na dziewczynę popijającą gorący napój.

- Pamiętam i pamiętam też jak kiedyś prawie mnie utopiłeś, a potem tłumaczyłeś, że to przypadkowo. - zaśmiała się.

- Bo to było przypadkowo. - próbowałem się wybronić. - Przepraszam, ale to ty zabarwiłaś mi włosy na zielono tłumacząc, że pomyliłaś saszetki z farbą. - dodałem po chwili śmiejąc się pod nosem.

- To akurat był pomysł Emmy. - zaczęła się śmiać prawie wypluwając zawartość swoich ust.

- Tak, tak.. - mówiłem z przejęciem w głosie. - Pomysł z włamaniem się do mojego pokoju i przyozdobieniem go folią bąbelkową był zapewne też pomysłem Emmy. - spojrzałem na Rose kiwając głową.

- A jak wpadłeś z kwiatami zamiast do mnie to do pokoju mojej mamy.. - nadal śmiała się w najlepsze patrząc mi oczy.

- Nigdy tego nie zapomnę, to były najlepsze chwile mojego życia.. - westchnąłem głęboko opierając się o poduszkę i patrząc w sufit. Dziewczyna nic nie mówiąc wtuliła się we mnie i nuciła pod nosem dobrze znaną mi piosenkę.

- So I won't hesitate no more, no more. It cannot wait Im Yours - zaśpiewałem razem z nią naszą wspólną ulubioną piosenkę.

***

Shecky, Taiga.

I znowu wyszło tak długoo.. ja nie wiem co my mamy. Dobra, ale jest! Nareszcie! Juhu, cieszmy się i radujmy! Nie no, a tak serio to podoba Wam się? Mam taką nadzieję. : P

Długo, ale długie rozdziały. Zresztą.. rozdział bardzo emocjonalny i znowu akcja. I tak dla Waszych wątpliwości - my naprawdę zaplanowałyśmy wszystko i te wahania uczuć George również.. no przynajmiej w jakiejś części xd

Nie martw się, panuje nad wszystkim. : D Serio trochę poplątałyśmy, no ale bynajmniej nie jest nudno, i kurde coś się dzieje. A nie flaki z olejem i aż się czytać nie chce no nie? Napewno wiecie coś o tym. A tak po za tym to ja się nie rozpisuje, więc paa.. : *

Ja jeszcze tylko dodam, że powoli sytuacja się jakoś.. stabilizuje. : D

Do następnego! :*